ปี 2564 ฉันมีเรื่องเล่าบอกนาย
เผื่อว่าปี 2569 จะยังมีผู้คนตกงาน
เริ่มเรื่องราวขึ้นตอนมหรสพ ต้องจบต้องปิดม่านไป
คนหาค่ำกินเช้าไม่มีรายได้ ไว้จ่ายค่าน้ำค่าไฟ
เริ่มปรับตัวปรับใจปรับอาชีพ หวังมีใช้หนี้ต่อไป
แต่เท่าไรไม่พอกับรายจ่าย ไม่พอหล่อเลี้ยงครอบครัว
จะทำอย่างไรหนอต้องไปเม็กซิโก ไปขุดโล่ขุดทองขุดหิน
จะทำอย่างไรหนอต้องไปเพราะกูโง่ ไปหาเงินเพื่อส่งกลับไทย
ไม่ได้มีแค่คนอย่างฉันที่เจ็บ ยังมีพ่อค้าแม่ขาย
อีกมากมายที่อดที่ทนจนตาย โรคภัยไข้หวัดเร้ารุม
จะทำอย่างไรหนอต้องไปเม็กซิโก ไปขุดโล่ขุดทองขุดหิน
จะทำอย่างไรหนอต้องไปเพราะกูโง่ ไปหาเงินเพื่อส่งกลับไทย
จะทำอย่างไรหนอดันลืมไปปัดโธ่ จะเอาเงินจากไหนไปขึ้นเรือบิน
จะทำอย่างไรหนอตั้งใจท่องนะโม ก็ต้องทนต้องอยู่อย่างไทย
เมื่อชีวิตมันยากแค้น ทำได้แค่ต้องสู้และรับ
ที่ชีวิตมันยากแค้น เพราะชีวิตแม่งสู้กลับ
อยู่เมืองไทยมันศิวิไลซ์ มันดีจะตายใครพูดวะ
อยู่กับใครมา 8 ปีถ้าเอาดีๆ กูอาภัพ
ชีวิตมันแล้นแค้น ทั้งที่กูก็ไม่ได้ก่อ
ก็ยังดันมีบางคน นjะอยากให้มึงได้อยู่ต่อ
เพราะเข้าใจความต่าง เถียงมานานก็เริ่มท้อ
เพราะศักดิ์ศรีมึงค้ำคอ มึงพอแต่กูไม่พอ
ผมรักแผ่นดินนี้ เหมือนกันกับที่คุณรัก
กูก็เกิดอยู่ที่นี่ แต่วันนี้กูอกหัก
ครอบครัวไม่มีกินเพราะผู้ใหญ่แม่งชอบกั๊ก
ไม่ต้องกิน Kitkat เพราะชีวิตไม่เคยได้พัก
หากินในบางกอกเจอแต่คนที่กลิ้งกลอก
คนอีสานมันจริงใจจนบางทีก็ถูกหลอก
หรือว่ากูต้องดิ้นรนไปหากินเมืองนอก
ครอบครัวถึงจะรอด ตัวเองก็รอด ถ้ากูไปอยู่เมืองนอก
จะทำอย่างไรหนอต้องไปเม็กซิโก ไปขุดโล่ขุดทองขุดหิน
จะทำอย่างไรหนอต้องไปเพราะกูโง่ ไปหาเงินเพื่อส่งกลับไทย
จะทำอย่างไรหนอดันลืมไปปัดโธ่ จะเอาเงินจากไหนไปขึ้นเรือบิน
จะทำอย่างไรหนอตั้งใจท่องนะโม ก็ต้องทนต้องอยู่อย่างไทย
กูทำเพื่อครอบครัว แต่ดันมืดแปดด้าน ความจริงแน่แท้ ต้องหาเงินส่งบ้าน
ลำบากไม่เคยกลัว ชีวิตต้องสร้าง หาเช้ากินค่ำ ชีวิตบัดซบ
เจ็บป่วยไม่ได้ ล้มลุกคลุกคลาน ต้องเดินทางไกล ต้องจากครอบครัว
นี่แหละชีวิต นี่แหละชีวิต ที่กูต้องดิ้นรน กูต้องสู้โว้ย
ก็ต้องทนต้องอยู่อย่างไทย